Lill Yildiz Yalcin

Artystka dorastała w Oslo, w wielokulturowej rodzinie. Dzięki doświadczeniu aktywistki i artystki ulicznej, nadaje swoim pracom silnie związane z przestrzenią zewnętrzną znaczenia. Sztukę prezentuje regularnie od 2006 roku, pracuje także jako kuratorka od 2017. Jej rzeźby, instalacje i biżuteria mają performatywny charakter i odnoszą się do problemów związanych z przestrzenią publiczną i prywatną oraz do krytyki instytucjonalnej i ekologii społecznej. Dzięki materiałom z recyklingu i zamiłowaniu do stali zbrojeniowej, artystce udaje się łączyć kwestie dotyczące miejskiej codzienności z aktualną problematyką polityczną. Zdobyła tytuł magistra Akademii Sztuki w Oslo (specjalizacja: sztuka w przestrzeni publicznej) oraz licencjat ze sztuki jubilerskiej.

Podsumowanie rezydencji

Yildiz pierwszą część pobytu poświęciła na poszukiwanie opowieści dotyczących relacji człowiek – zwierzę. Spotykane w różnych okolicznościach osoby inspirowały ją swoimi zaskakującymi historiami. Zapisywała je zarówno w formie nagrań audio, jak i rysunków – wizualnych notatek.

Artystka postrzega świat zwierząt jako równoległy do naszego – ludzkiego. Niewątpliwie, oba się krzyżują i spotykają. W związku z tym najbardziej fascynujące okazały się dla niej zwierzęta, które z nami na co dzień współistnieją. We Wrocławiu dostrzegła szczególnie intensywną obecność szczurów – gatunku powszechnie uznawanego za szkodliwy, marginalizowany i tępiony; wyrzutków systemu, do którego nie pasują.

Inspiracje

Zasłyszane historie oraz samo doświadczanie miasta, zainspirowały ją do stworzenia obiektu ze stali zbrojeniowej pozyskanej z rozbiórek wrocławskich budynków. Artystka nadała materiałowi roboczemu nowe znaczenia poprzez wyginanie go w zwierzęce kształty. Następnie łączyła je wszystkie w jedną, hybrydyczną formę przypominającą klatkę, a jednocześnie będącą jej zaprzeczeniem. Dla Yildiz ważny był także sam proces pozyskiwania materiału potrzebnego do stworzenia obiektu oraz jego właściwości. Zwykle pracuje ona ze stalą zbrojeniową, także tym razem wykorzystała ten materiał, będący pierwotnie podstawą szkieletów budynków. Yildiz traktuje stal jako element symboliczny, który odpowiednio odnosi się do konstrukcji społeczeństwa. Do procesu kształtowania się grupy, według norm i zasad, które są jej podstawą. Nadawanie stalowym prętom nowych kształtów w procesie ich wyginania i spawania, jest gestem subwersywnym, wynikającym z potrzeby rozbicia schematów. Stanowi także rodzaj negocjacji z materiałem, testowanie granic jego elastyczności.

Nad swoimi obiektami artystka pracowała w zaprzyjaźnionej przestrzeni MiserArt na wrocławskim Nadodrzu.