Poznajcie wyniki naboru do projektu rezydencyjnego „Czyje głosy są słyszane?”

Gruzińska artystka intermedialna działająca twórczo w Poznaniu i Lipsku. Czerpie inspiracje ze słabości człowieka we współczesnym świecie cierpiącego z nadmiaru informacji i szybkiego rozwoju technologii. Prace Anastasii dotyczą głownie ponurych aspektów nowej rzeczywistości. Przedstawiając wizję przyszłości często posługuje się fotografią, zmieniając jej tradycyjne formy oraz inne media.

Grafik, rzeźbiarz i pedagog. W portfolio poznańskiego artysty znajdują się projekty działań przestrzennych oraz mediów tradycyjnych. W swoich pracach często porusza sferę postaci ludzkiej, jej przemian i adaptacji do zastanych sytuacji analizując chaos współczesności i przemian popkulturowych. Podczas rezydencji chce stworzyć rzeźbę/instalację kierując odbiorców do refleksji nad wykluczeniem i izolacją osób LGBTQ+.

Artystka pochodzi z Makao, a od ośmiu lat mieszka we Wrocławiu. W jej pracach odnajdziemy inspiracje różnymi kulturami wizualnymi, wspomnieniami z dzieciństwa, kwestiami tożsamości rasowej oraz złożonymi zagadnieniami postkolonializmu i irredentyzmu w Makau. Często przekształca i przerabia archiwa, fotografie i przedmioty codziennego użytku, łącząc różne materiały i symbole kulturowe, by odkryć zawiłe znaczenia w tym procesie. W czasie norweskiej rezydencji chce zdekonstruować pytanie „skąd pochodzę?”; jest to koncepcja narodowa, czy też indywidualne doświadczenie? Proces artystyczny będzie łączyć się z dialogami, spisanymi lokalnie odpowiedziami, a także historiami zbiorów lokalnie znalezionych przedmiotów, które niosą ideę tożsamości. W efekcie możemy spodziewać się instalacji w zaangażowanej formie sztuki.

Tajska artystka, doktorantka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Swoją twórczość wykorzystuje do arteterapii, skupiając się na interaktywności sztuki i łączeniu ludzi. Jej działania z pogranicza ceramiki, rysunku, grafiki, rzeźby i instalacji artystycznych skupiają się na doświadczaniu poprzez zmysł dotyku. Często pracuje z tekstyliami ze względu na ich specyficzne właściwości. Są elastyczne, podatne na zmiany, deformacje, mają pamięć kształtu, a ich materializm nadaje wiele komunikatów, Nadając tkaninom nowe formy wabi odbiorców miękkością, kolorem, pomysłem. W ten sposób oferuje obcującym z jej sztuką nowe doświadczenia.

Ukraińska graficzka i ilustratorka, pasjonuje się rysowaniem od dziecka, choć wtedy myślała, że to tylko hobby, dodatkowe zajęcie. Po uzyskaniu dyplomu magisterskiego na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu zaczęła ilustrować książki i czasopisma. Jej wizualny świat charakteryzuje się surrealistycznymi postaciami, zniekształconymi sylwetkami ludzkimi i pastelowymi kolorami. Eksperymentuje z proporcjami nie łamiąc przy tym zasad kompozycji oraz teorii koloru. Rysunki Oleksandry przypominają sceny filmowe.

Artystka wizualna, tworzy rzeźby i prace wideo, często w formie performansów dokamerowych. Ukończyła kierunek Rzeźba na Białoruskiej Państwowej Akademii Sztuki w Mińsku oraz na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Używa różnych materiałów, charakterystyczne są dla niej monumentalne obiekty z filcu. W swojej praktyce artystycznej mierzy się z problemami tożsamości, pamięci, traumy, a także płci i cielesności w kontekście społeczno-politycznym. Często odwołuje się do zjawisk historycznych i ich wpływu na teraźniejszość. Wykorzystuje do tego praktykę performatywną przekraczającą granice możliwości fizycznych. Takie narzędzia pozwalają dzielić się wewnętrznymi zmianami, które budują tożsamość artystki kobiety i migrantki.

Norwesko-francuska fotografka i artystka, obecnie mieszkająca w Oslo w Norwegii. Pracuje głównie w obszarach dokumentalnych, ale często czerpie inspiracje z innych technik i gatunków. Jej praktyka artystyczna wywodzi się z głęboko osobistych doświadczeń i bada jej niepewność, wrażliwość i lęki. Szczególnie interesuje ją debata na temat dziedzictwa kontra DNA oraz rozpoznawanie wpływu wyborów jednego pokolenia na następne. Wszystko to razem głęboki wpływ na twórczość Kine i przejawia się poprzez łączenie fotografii dokumentalnej, obrazów archiwalnych, instalacji i dźwięku.

Norweska artystka zajmująca się głównie dźwiękiem i muzyką. Studiowała muzykę w Trinity College of Music w Londynie, po czym wróciła do rodzinnej Norwegii, gdzie najpierw jako poborowa grała na waltorni w Zespole Norweskich Sił Powietrznych, a następnie rozpoczęła pracę w teatrach dziecięcych, była również nauczycielką gry na instrumentach dętych blaszanych. W latach 2004-2020 grała w zespole Frank Znort Quartet z Oslo i była członkinią-założycielką wielokrotnie nagradzanego zespołu Beglomeg. Jej zamiłowanie do improwizacji stawało się w tym okresie coraz bardziej widoczne. Występowała gościnnie z licznymi norweskimi i zagranicznymi zespołami i artystami, a w 2019 roku zaczęła karierę solową jako „Frvldz”, łącząc trąbkę i elektronikę. W 2022 roku jej repertuar artystyczny powiększył się i poszerzył jeszcze bardziej. Zadebiutowała jako artystka wizualna na wystawie Olsok w Stiklestad w Norwegii. Ingrid jest również zaangażowana w wolontariat. Jest członkinią zarządu centralnego norweskiej organizacji LGBTIQ „FRI” oraz działaczką w zarządzie krajowym Ludowej Partii Samów.

Artystka interdyscyplinarna, z pochodzenia Białorusinka, która od 2010 roku mieszka i pracuje w Norwegii. Jej wykształcenie obejmuje edukację artystyczną (magister), filozofię (licencjat) i fotografię. Jest członkinią Norweskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików (FFF). Oparte głównie na medium fotografii, wideo i tekście prace, często przybierają formy hybrydowe, są rodzajem transgresywnych poszukiwań. Interesuje ją przede wszystkim przechodzenie od figury Innego do tematu tożsamości zbiorowej i mechanizmów jej konstruowania, które stara się ujawniać poprzez łączenie swoich doświadczeń w zakresie filozofii i sztuk wizualnych. W praktyce artystycznej wykorzystuje zarówno techniki cyfrowe, jak i analogowe. Łączy podejście inscenizacyjne i dokumentalne, a także miesza gatunki i eksperymentuje ze stylami. Zafascynowana pochodzeniem rzeczy Aliona często prowadzi dialog ze starożytnością i tradycyjnymi kulturami, starając się rozszyfrować i zwizualizować nowe standardy etyczne i estetyczne oraz reguły stojące za współczesnymi mitologiami.

Piosenkarka, autorka tekstów i kompozytorka z Afganistanu. Karierę muzyczną rozpoczęła w 2015 roku. Interesuje się głównie muzyką eksperymentalną i afgańskim folkiem, ale tworzy utwory w różnych nurtach. Nie ogranicza się do jednego stylu i trudno odnieść jej twórczość do konkretnego gatunku. Bada i eksploruje muzyczny świat, począwszy od historii muzyki afgańskiej aż po to, co najbardziej nowoczesne. Większość z jej piosenek porusza kwestie społeczne. W niektórych swoich utworach Ghawgha odnosi się do problemu przemoc posługując się piosenkami miłosnymi. Jej prawdopodobnie najbardziej znany utwór to „Meboosamat” („I Kiss You”) opublikowany 14 lutego 2019 r. Wypuszczony w walentynki, podczas negocjacji z talibami, szybko stał się viralem na całym świecie i spotkał się ciepłym przyjęciem mediów i publiczności. Ghawgha chętnie sięga też po szlagiery afgańskich śpiewaków.

Artystka dorastała w Oslo w wielokulturowej rodzinie. Mając doświadczenie jako aktywistka i artystka uliczna, nadaje swoim pracom wyjątkowe, silnie związane z przestrzenią zewnętrzną, znaczenia. Swoje prace prezentuje regularnie na wystawach, począwszy od 2006 roku, natomiast od 2017 pracuje jako kuratorka. Jej rzeźby, instalacje i biżuteria mają performatywny charakter i odnoszą się do problematyki związanej z przestrzenią publiczną i prywatną oraz do krytyki instytucjonalnej i ekologii społecznej. W posługiwaniu się materiałami z recyklingu i zamiłowaniu do stali zbrojeniowej łączy kwestie dotyczące miejskiej codzienności z aktualną problematyką polityczną. Zdobyła tytuł magistra Akademii Sztuki w Oslo (specjalizacja sztuka w przestrzeni publicznej) oraz licencjat ze sztuki jubilerskiej.

Malarka tworzącą w tradycyjnej technice malowania tuszem z Azji Wschodniej. Jej prace znajdują się w zbiorach Taiwan Art Bank i kilku prywatnych instytucji. Po przeprowadzce do Norwegii prezentowała swoje prace na wystawie otwierającej Norweskie Muzeum Narodowe w 2022 roku oraz na jesiennej wystawie w Kunstnernes Hus w 2012 roku. Brała też udział w Art-Citizen Art Shanghai, Asia Contemporary Art Show, Singapore Contemporary Art Show i Chinese Contemporary Ink- Hong Kong Christie’s. Była wykładowczynią na Państwowym Uniwersytecie Artystycznym w Tainan na Tajwanie oraz niezależną reporterką, pisała też dla magazynu o sztuce współczesnej na Tajwanie „Artco”. W ostatnim czasie pracowała w Oslo ze wsparciem BKV nad serią męskich portretów „Pen Gutt”, które stały się dla niej kolejną formą wyrażanie feminizmu. Jej prace nawiązują do tematów metafizycznych, linie i pociągnięcia pędzla w jej obrazach inspirowane są naturą. Tworzy z troską o piękno człowieczeństwa, z kontemplacyjnym nastawieniem zarówno do chaosu, jak i wspaniałości współczesnego świata.